Artikelen
.
User Rating: 
/ 1
-
Published on Wednesday, 29 August 2012 21:54
-
Written by Jan van Tiggelen
-
Hits: 10779
Page 7 of 8
Journalist en schrijver
Ik wist nu dat ik met een academisch en veelzijdig getrainde journalist praatte en vroeg wat journalistiek eigenlijk is. Is het het schrijven om een krant te verkopen, de recente geschiedenis op te schrijven zonder bronvermelding, is het entertainment en zo voorts? Zo maakte ik een lijstje van opties. John hield het eenvoudig op: ''verschaffen wat mensen willen lezen en horen te weten en ja entertainment komt er ook aan te pas''. Hij verwees naar zijn luchthartige en humoristische artikel in de Good Weekend dat ik had uitgeknipt, over zijn ervaring als vader van vijf kinderen, de laatste tweelingen, waarna hij, met wat aanmoediging van zijn vrouw, een vasectomie besloot te ondergaan. “Dat was entertainment” legt hij uit. Het schijnt uit dat artikel dat hij het niet schuwt om wat van zijn privé-leven in zijn publicaties te openbaren. Bij hem gaat het echter puur om het schrijven: hij wil de lezer raken, zij het via een glimlach of via het teweeg brengen van een twijfel. Het gaat hem niet om zelfpromotie of om zichzelf centraal te plaatsen. Hij benadrukte bijvoorbeeld, dat als het van hem afhangt er nooit een Wikipedia-pagina over hem alleen gemaakt zal worden. Maar dat hangt natuurlijk niet alleen van hem af en er is al zo'n pagina voor de meeste van de schrijvers van zijn maandblad.
John heeft, zo zei hij, nooit erg diep nagedacht over de commerciële kant van de publicaties waar hij voor heeft gewerkt. De royalty’s van boeken alleen “zijn ook het schrijven niet waard, tenzij een boek een uitzonderlijke bestseller is”, wist John uit ervaring. “Je schrijft om andere redenen”.
Hij schreef een boek onder de titel Mango Country- a Journey Beyond the Brochures of Tropical Queensland dat voorgedragen was voor de Colin Roderick Award, maar ook werd zijn werk voorgedragen voor andere literaire prijzen, zoals de Graham Perkins Journalist of the Year prijs. In 2001 publiceerde hij in Best Australian Essays en won de Commonwealth Media Award. De prijs daarvoor was een studiesemester op Cambridge University, dat hij gretig consumeerde.
In 2002 voer John op de replica van de Duyfken voor een gedeelte van de tocht langs de oorspronkelijke 1606 route van Indonesië naar Australië. En zo kwamen we op de vraag welke kijk de Indonesiërs volgens hem op Nederlanders hebben. ''Ik heb die als positief ervaren en velen spraken er nog vol trots Nederlands'', zei hij, ''het zijn de Amerikanen die daar onpopulair zijn''.
“Zie je een oplossing hoe onze inheemse mensen een meer plezierig bestaan kunnen krijgen?” Wellicht omdat ik het woord oplossing gebruikte, begreep hij dat ik ze als een probleem presenteerde. “We moeten ze geen probleem noemen en ik heb er geen oplossingen voor” zei hij. Hij had echter wel rijke en lange ervaringen met de nazaten van de oorspronkelijke bewoners, de Aurukun gemeenschap in Queensland inbegrepen. Met vele van de meningen en strategische voorstellen van de intellectuele Aboriginal leider daar, Noel Pearson, die meer op zelfvoorziening dan op overheidssteun zijn gericht, kon John zich verenigen.
Als schrijver van langere artikelen, die diepgaand research vereisen, schreef John vanaf 1998 voor het tijdschrift Good Weekend dat regelmatig meegeleverd wordt bij de Sydney Morning Herald en The Age. In dat tijdschrift werd in November 2011 zijn artikel gepubliceerd over de bekende rechtse mediaspeler Andrew Bolt, ook van Nederlandse afkomst, die hij geïnterviewd had in diens huis vóór de uitspraak van de rechtzaak in de Federale Rechtbank, waarbij Bolt schuldig werd bevonden aan rassistisch belasteren. Het wijd besproken briljante artikel gaf een beeld van zeer dichtbij van Bolt's persoon, de mens Bolt, zoals het publiek hem nog niet kende, wat resten van zijn Nederlandse achtergrond inbegrepen. “Want” vertelde John mij, “hij is zeker een zeer menselijk wezen, alleen wij zijn het niet eens over een aantal dingen”.
Ben Naparstek, John's voorganger als redacteur bij The Monthly begon in februari als redacteur van Good Weekend, waar John werkte. The Monthly had dus een opvolger nodig. Ik maak me sterk dat door het Bolt-artikel de aandacht op Van Tiggelen viel omdat dat artikel hem uit de verf deed komen en omdat het hem zoveel faam bezorgde, dat het hem die baan van redacteur bezorgde. Zijn ervaring bij de Good Weekend, waar hij vele gedenkwaardige artikelen voor schreef, en als prijswinnend schrijver, vrijdenker en intellectueel moet er ook toe bij gedragen hebben dat hem deze functie werd toevertrouwd. Mensen zoals John van Tiggelen, die talent combineren met hard werk komen altijd terecht. In welk land ze zijn geboren doet er niet toe.
